Loonakkoord 2017-2018: het einde van 10 jaar loonblokkering

Bijna tien jaar na het uitbreken van de crisis heeft het geduurd voor werknemers opnieuw een substantiële loonsverhoging kregen.
1,1 procent boven de indexering is niet veel maar betekent wel een trendbreuk.

                   

Er is een ontwerp van interprofessioneel akkoord met een loonsverhoging van 1,1 procent verspreid over twee jaar, bovenop de verwachte indexering en verhoging van de barema's.
Dat is weinig.
Samen met de 0,8 procent van vorige keer compenseert het nog altijd niet de indexsprong die aan iedereen 2 procent inkomen kostte.
Maar zet dit akkoord af tegen de loonnormen van de voorbije jaren en je krijgt een ander verhaal.
De laatste keer dat de lonen met meer dan een procent mochten stijgen, dateert al van 2006.
Om een idee te geven hoe lang dat geleden is: op het moment dat dat akkoord gesloten werd, had hier nog niemand ooit gehoord van Obama en leefde Saddam Hoessein nog.
Tussen 2009 en 2014 werden de lonen – behalve een symbolische ecocheque en wat andere kruimels – zo goed als bevroren.
Maar ook in 2006 zat er maar 1,2 procent extra in.
Tien jaar lang hebben de werknemers dus geen stuk van de groeiende koek gekregen.
In de industrie steeg de productiviteit per uur de voorbije 20 jaar met 60 procent.
Honderd werknemers produceren nu dus evenveel als 160 werknemers in 1995.
Toch stegen hun uurlonen maar met 20 procent tijdens diezelfde periode.